[ Pobierz całość w formacie PDF ]
wykluczająca wszystkich nią zaraŜonych poza nawias społeczeństwa.
Członkowie zakonu nosili czarną pelerynę zaopatrzoną w zielony gwiaździsty krzyŜ.
Otrzymywali liczne przywileje i donacje od kolejnych królów Jerozolimy i królów Anglii, w
tym takŜe samego Ryszarda Lwie Serce, od świętego Ludwika, Fryderyka II, a takŜe od
papieŜy.
Tak zwane domus leprosorum powstawały nie tylko w Jerozolimie, ale równieŜ w Akce,
Tyberiadzie, Askalonie, Cezarei i Bejrucie.
Około 1160 roku równieŜ i ten zakon uległ militaryzacji, biorąc udział w walkach z
muzułmanami. W Akce w jego posiadaniu pozostawała baszta obronna Świętego Łazarza.
Podczas walki pod Forbią w 1244 r. Rycerze Świętego Łazarza okryli się chwałą, poświęcając
Ŝycie w daremnej próbie zapobieŜenia niechybnej poraŜce wojsk chrześcijańskich.
Po upadku Akki zakon opuścił Palestynę i osiadł na Zachodzie, we Francji i w Italii, gdzie
kontynuował swoje dzieło miłosierdzia.
Jego siedziba główna mieściła się w Kapui. W 1318 roku członkowie Zakonu Świętego
Łazarza zostali wyjęci spod jurysdykcji biskupów i przekazani bezpośrednio Stolicy
Apostolskiej. Ta niezaleŜność stawiała ich na równi z innymi zakonami. Jednak późniejsze
wewnętrzne rywalizacje zdegradowały i sprawiły, iŜ stał się podległy "Zakonowi Świętego
Jana".
W tym miejscu konieczna zdaje się krótka dygresja. Jak wieść niesie, w III wieku za
panowania cesarza Maksymiana (286-305), niejaki Maurycy, centurion z Legii Tebańskiej,
chcąc zachować swoją wiarę chrześcijańską poddał się śmierci męczeńskiej, jaka została mu
zadana w Valese (miejscowość połoŜona w późniejszej Sabaudii). Relikwie i miecz przez
wieki naleŜały do rodziny Sabaudzkiej, a sam święty Maurycy został uznany za jej patrona i
opiekuna. Warto wspomnieć, iŜ rodzina ta biła własną monetę, nie bez przyczyny zwaną
"maurycjaną". W roku 1434 Amadeusz VIII, ksiąŜę Sabaudii, załoŜył oddział rycerski
"milites Sancti Mauritii", stacjonujący w zamku w Ripaglia, który z czasem stał się "Zakonem
Rycerskim Świętego Maurycego", przyjmując regułę cysterską i stawiając sobie za cel misję
walki z piratami i heretykami oraz udzielanie opieki chorym.
Członkowie zakonu nosili tunikę w kolorze czerwonym, zaopatrzoną w biały trójlistny krzyŜ
na piersiach. Bulla ogłoszona dnia 13 listopada 1572 roku łączyła Zakon Świętego
Maurycego z Zakonem Jerozolimskim Świętego Łazarza, zaś nowo powstały twór
przejmował regułę augustyńską, oraz nazwę Zakonu Rycerskiego Świętych Maurycego i
Łazarza. TakŜe strój uległ niewielkiej zmianie: na czerwonej tunice widniał biały krzyŜ
Świętego Maurycego, a pod nim zielony lazaretańczyków.
Kościół konwentualny zakonu znajdował się na zamku w Turynie. Ponadto w Turynie istniały
dwa domy zakonne przeznaczone dla członków odbywających słuŜbę na kontynencie, a w
Nicei dom zajmujący się działalnością na morzach. SłuŜba na morzach stanowiła nowość,
dostosowywała się jednak do czasów i nowych potrzeb, co juŜ wcześniej zrozumiał zakon
rycerzy z Malty. Skończyła się epoka krucjat, nastała konieczność obrony wybrzeŜy przed
krwawymi wycieczkami barbarzyńskich, piratów oraz stworzenia floty na Morzu
Śródziemnym, będącej w stanie stawić im czoła. Nowy zakon rycerski wystawił dwie galery -
Piemontesa oraz Margarita. Oddział zbrojny liczył sobie trzydziestu rycerzy i czterdziestu
Ŝołnierzy, ponadto na statkach znajdowała się załoga, w której skład wchodziło
siedemdziesięciu ludzi. Admirałem był Andrea Provana. W roku 1583 obydwie galery
odniosły zwycięstwo przy wyspach Hieres, zmuszając turecką flotę do odwrotu i przejmując
dwa wrogie statki.
W taki właśnie sposób Zakon Świętego Łazarza odzyskał dawną sławę, nie zapominając
jednak o swoich korzeniach: pod jego pieczą znajdowało się leprozorium w Turynie, w
Aoście otworzono szpital zaopatrzony w ambulatorium dla wojska. Inne szpitale znajdowały
się w Walencji, Lanzy, Lucernie, ale największym ze wszystkich był Szpital Maurycjański w
Turynie. Ponadto istniała instytucja przyznająca zapomogi chorym na trąd.
Wszyscy królowie z domu sabaudzkiego byli jednocześnie generałami i Wielkimi Mistrzami
zakonu. Wiktor Emanuel II przyznał zakonowi zaszczyt odznaczania oficerów, którzy w [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl karpacz24.htw.pl
wykluczająca wszystkich nią zaraŜonych poza nawias społeczeństwa.
Członkowie zakonu nosili czarną pelerynę zaopatrzoną w zielony gwiaździsty krzyŜ.
Otrzymywali liczne przywileje i donacje od kolejnych królów Jerozolimy i królów Anglii, w
tym takŜe samego Ryszarda Lwie Serce, od świętego Ludwika, Fryderyka II, a takŜe od
papieŜy.
Tak zwane domus leprosorum powstawały nie tylko w Jerozolimie, ale równieŜ w Akce,
Tyberiadzie, Askalonie, Cezarei i Bejrucie.
Około 1160 roku równieŜ i ten zakon uległ militaryzacji, biorąc udział w walkach z
muzułmanami. W Akce w jego posiadaniu pozostawała baszta obronna Świętego Łazarza.
Podczas walki pod Forbią w 1244 r. Rycerze Świętego Łazarza okryli się chwałą, poświęcając
Ŝycie w daremnej próbie zapobieŜenia niechybnej poraŜce wojsk chrześcijańskich.
Po upadku Akki zakon opuścił Palestynę i osiadł na Zachodzie, we Francji i w Italii, gdzie
kontynuował swoje dzieło miłosierdzia.
Jego siedziba główna mieściła się w Kapui. W 1318 roku członkowie Zakonu Świętego
Łazarza zostali wyjęci spod jurysdykcji biskupów i przekazani bezpośrednio Stolicy
Apostolskiej. Ta niezaleŜność stawiała ich na równi z innymi zakonami. Jednak późniejsze
wewnętrzne rywalizacje zdegradowały i sprawiły, iŜ stał się podległy "Zakonowi Świętego
Jana".
W tym miejscu konieczna zdaje się krótka dygresja. Jak wieść niesie, w III wieku za
panowania cesarza Maksymiana (286-305), niejaki Maurycy, centurion z Legii Tebańskiej,
chcąc zachować swoją wiarę chrześcijańską poddał się śmierci męczeńskiej, jaka została mu
zadana w Valese (miejscowość połoŜona w późniejszej Sabaudii). Relikwie i miecz przez
wieki naleŜały do rodziny Sabaudzkiej, a sam święty Maurycy został uznany za jej patrona i
opiekuna. Warto wspomnieć, iŜ rodzina ta biła własną monetę, nie bez przyczyny zwaną
"maurycjaną". W roku 1434 Amadeusz VIII, ksiąŜę Sabaudii, załoŜył oddział rycerski
"milites Sancti Mauritii", stacjonujący w zamku w Ripaglia, który z czasem stał się "Zakonem
Rycerskim Świętego Maurycego", przyjmując regułę cysterską i stawiając sobie za cel misję
walki z piratami i heretykami oraz udzielanie opieki chorym.
Członkowie zakonu nosili tunikę w kolorze czerwonym, zaopatrzoną w biały trójlistny krzyŜ
na piersiach. Bulla ogłoszona dnia 13 listopada 1572 roku łączyła Zakon Świętego
Maurycego z Zakonem Jerozolimskim Świętego Łazarza, zaś nowo powstały twór
przejmował regułę augustyńską, oraz nazwę Zakonu Rycerskiego Świętych Maurycego i
Łazarza. TakŜe strój uległ niewielkiej zmianie: na czerwonej tunice widniał biały krzyŜ
Świętego Maurycego, a pod nim zielony lazaretańczyków.
Kościół konwentualny zakonu znajdował się na zamku w Turynie. Ponadto w Turynie istniały
dwa domy zakonne przeznaczone dla członków odbywających słuŜbę na kontynencie, a w
Nicei dom zajmujący się działalnością na morzach. SłuŜba na morzach stanowiła nowość,
dostosowywała się jednak do czasów i nowych potrzeb, co juŜ wcześniej zrozumiał zakon
rycerzy z Malty. Skończyła się epoka krucjat, nastała konieczność obrony wybrzeŜy przed
krwawymi wycieczkami barbarzyńskich, piratów oraz stworzenia floty na Morzu
Śródziemnym, będącej w stanie stawić im czoła. Nowy zakon rycerski wystawił dwie galery -
Piemontesa oraz Margarita. Oddział zbrojny liczył sobie trzydziestu rycerzy i czterdziestu
Ŝołnierzy, ponadto na statkach znajdowała się załoga, w której skład wchodziło
siedemdziesięciu ludzi. Admirałem był Andrea Provana. W roku 1583 obydwie galery
odniosły zwycięstwo przy wyspach Hieres, zmuszając turecką flotę do odwrotu i przejmując
dwa wrogie statki.
W taki właśnie sposób Zakon Świętego Łazarza odzyskał dawną sławę, nie zapominając
jednak o swoich korzeniach: pod jego pieczą znajdowało się leprozorium w Turynie, w
Aoście otworzono szpital zaopatrzony w ambulatorium dla wojska. Inne szpitale znajdowały
się w Walencji, Lanzy, Lucernie, ale największym ze wszystkich był Szpital Maurycjański w
Turynie. Ponadto istniała instytucja przyznająca zapomogi chorym na trąd.
Wszyscy królowie z domu sabaudzkiego byli jednocześnie generałami i Wielkimi Mistrzami
zakonu. Wiktor Emanuel II przyznał zakonowi zaszczyt odznaczania oficerów, którzy w [ Pobierz całość w formacie PDF ]